Od Ricco cd. Emily

Spojrzałem na kartki papieru z których spoglądały na mnie tak znane mi twarze. Morgana i Keiko, w chwilach gdy najbardziej cierpiałem. Nie to jednak było najgorsze, z ich śmiercią pogodziłem się już na tyle na ile człowiek może się z czymś takim pogodzić, a przerażenie na twarzy Emily. Ból, który malował się w jej oczach. Wiedziałem co czuła, aż za dobrze wiedziałem, bo to samo widziałem przyglądając się swemu obliczu, jeszcze kilka miesięcy temu.
Podszedłem do dziewczyny i objąłem ją kierowany nagłym odruchem. Keiko była bardzo podobna, także widziała różne rzeczy, widziała przyszłość i potrafiła zaglądać do ludzkich serc, jednak jej własne serce okazało się na to za słabe. Tamtego wieczoru, gdy widziałem ją po raz ostatni żywą była niespokojna, roztrzęsiona, a ja byłem zbyt zajęty by to zauważyć. Nie wiedziałem co widziała, wiedziałem jednak, że wolała odebrać sobie życie niż przeżyć po raz kolejny to, co pokazała jej wizja.
Teraz siedziałem tuląc w ramionach drżącą dziewczynę, nieznajomą, a mimo to tak sobie bliską.
- Ćśśś.... wszystko będzie dobrze - szeptałem wciąż głaszcząc ją po włosach.
- Jak..? Jak można żyć z taką dziurą w miejscu, gdzie powinno być serce? - zapytała przez łzy i mocniej wtuliła się w moją pierś.
- Trzeba mieć nadzieję, że życie przyniesie ci jeszcze choć trochę radości. To trudne, bardzo trudne, ale to jedyny sposób. Życie wiele mi dało i zabrało mi to, ale zawsze było coś, co pozwalało mi przeżyć kolejny dzień, jakaś niedokończona sprawa, jakiś obowiązek, coś co chciałem komuś powiedzieć lub kolejna strona czytanej książki. Ktoś pomyślałby, że to bardzo niewiele, ale gdy patrzę na twarze ludzi, którzy są mi bliscy widzę, że dobrze się stało, że nie odpuściłem sobie, że nie ugasiłem bólu w najprostszy możliwy sposób. Przepraszam, że to co mnie spotkało... że to widziałaś. Gdybym wiedział... - nie wiedziałem co dalej powiedzieć, czułem się winny. Stare wspomnienia powracały, a na dodatek miałem świadomość tego, że nieumyślnie skrzywdziłem tą dziewczynę.

<Emily?>